Voltaire

François-Marie Arouet, nado en París o 21 de novembro de 1694 e finado na mesma cidade o 30 de maio de 1778, foi un poeta, ensaísta, dramaturgo, filósofo e historiador ilustrado francés, máis coñecido co pseudónimo de Voltaire.

Voltaire destacou no século XVIII e ocupou un lugar particular na memoria colectiva dos franceses. Con el, iníciase a figura do intelectual comprometido ao servizo da verdade, da xustiza e da liberdade de pensamento. Foi elixido membro da Academia Francesa en 1746.

Símbolo da Ilustración, xefe de fila do partido filosófico, o seu nome está asociado ao seu combate polo progreso, a tolerancia e contra «a infamia», nome que deu ao fanatismo relixioso. Era, con todo, deísta e o seu ideal era o dunha monarquía moderada e liberal, ilustrada polos «filósofos». Actuou, por outra banda, coas elites avanzadas da Europa da Ilustración servíndose da súa inmensa notoriedade e tomando, el só, a defensa das vítimas da intolerancia relixiosa e da arbitrariedade en asuntos que se fixeron soados (asunto Calas, Sirven, o cabaleiro de Várrea , conde de Lally ...).

Da súa impoñente obra literaria, lense hoxe esencialmente os seus escritos «filosóficos» en prosa: contos e novelas ( '' Cándido '' é a súa obra máis soada), ''Cartas inglesas'', '' Dicionario filosófico'' e unha correspondencia monumental da que coñecemos máis de 15 000 cartas dun total estimado ás veces en 40.000. O seu teatro, as súas poesías épicas, as súas obras históricas, que fixeron del un dos escritores franceses máis soados no século XVIII, son hoxe amplamente esquecidas ou ignoradas. A reputación de Voltaire parece, como o seu estilo, marcada pola elegancia e a precisión, e a miúdo ao servizo dunha ironía mordaz.

Ao longo da súa vida, Voltaire frecuentou "os grandes" e afagou os monarcas, sen disimular o seu desprezo polo pobo, pero tamén estivo suxeito á inxerencia do poder, que a acabaría encarcerando na Bastilla e obrigouno ao exilio en Inglaterra ou nos arredores de París. O 1749, despois da morte de Émilie du Châtelet, con quen mantivera unha relación axitada de quince anos, foi ao tribunal de Prusia, pero, decepcionado nas súas esperanzas de xogar un gran papel con Frederico o Grande en Berlín, enfadouse con el despois de tres anos, e deixou Berlín en 1753. Refuxiouse un pouco máis tarde nas Delicias, en Suíza, preto de Xenebra, antes de gañar en 1759 unha herdanza en Ferney, na fronteira francoxenebrina, ao abrigo dos poderosos. Sacou proveito da propiedade e fixo de Ferney un centro de cultura prezado en toda Europa. Non volveu a París ata 1778 onde foi ovacionado polo pobo. Morreu aos 84 anos.

Voltaire era un amante do luxo, os praceres da mesa e da conversación, que consideraba, xunto co teatro, como unha das formas con maior éxito da vida en sociedade. Preocupado pola súa capacidade material para garantir a súa liberdade e a súa independencia, acumulou unha fortuna considerable en operacións especulativas, o que lle permitiu instalarse en 1759 no castelo de Ferney rodeado dunha corte de bos espíritos. Era, con todo, un busca-razoes, e ás veces feroz, contra os seus adversarios, por exemplo con Jean-Jacques Rousseau e con Crébillon.

Considerado pola Revolución Francesa -co seu adversario Jean-Jacques Rousseau- como un precursor (entrou no Panteón en 1791, o segundo despois de Mirabeau), foi adulado pola Terceira República Francesa. Durante o século XIX, o seu pensamento alimentou as paixóns antagonistas dos adversarios e defensores da laicidade do estado e da escola pública, máis aló do espírito da Ilustración. Provided by Wikipedia